متن نامه:
و بدان كه اعضاء و جوارح تو، سرمايه و امانت‌هايي هستند از خداوند«جل و جلاله» در نزد تو، كه با آن‌ها به نفع دنيا و آخرت خود تجارت نمايي، پس اگر در غير آن چه براي آن خلق شده اند(از طاعات و مراقبات) صرف نمايي، يا اين كه اوقات خود را به غفلت بگذراني، هر آينه بر خود خسران و زيان وارد نموده‌اي و در نتيجه مستحق هجران و خواري از طرف مولاي خود شده‌اي.
و مبادا خيال كني، يا حرف‌هاي جاهلان و غافلان را باور نمايي كه(می گویند) اين كار مقدور نيست، و حضرت قادر متعال از آن بي‌نياز است. زيرا اين حرف‌ها را به ما هم گفته‌اند، و به خدا قسم كه به خطا رفته و راه غلط پيموده‌اند، و ما به حكم عقل و وجدان فهميده و دانسته و ديده‌ايم كه نفوس بالطبع در مقابل ملوك و بزرگان اين دار فاني، و در مقابل دوستان و رفقا، بلكه در مقابل غلامان و همسايگان و كساني كه از ايشان هيچ‌گونه اميد نفع و احسان و دفع ضرر و نقصي نيست، در خور مقام هر يك از ايشان ادب و احترام مي‌نمايند و در حضور ايشان خود را حفظ نموده و از كارهاي زشت خودداري مي‌نمايند، پس چگونه رواست كه ادب و احترام و تعظيم ما نسبت به خداوندي كه علم و قدرت او بر ما إحاطه دارد، و احسان و فضل او هميشه شامل حال ما ست، از ادب و احترام نسبت به بندگان ضعيفي كه از اعراض و بي‌اعتنايي آنان باكي نداريم، كم‌تر باشد.1
پی نوشت:
[1] - منبع نامه : برنامه سعادت(ترجمه کشف المحجه لثمرة المهجه)؛ سيد محمد باقر شهيدى گلپايگانى، تهران، مرتضوي، چاپ اول، ص151
منبع: سایت پژوهشکده امام محمد باقر(ع)