ـ او بسيار به مستمندان رسيدگي مي‌كرد.

ـ به دادن صدقه بويژه در شب هاي تار و به صورت پنهاني بسيار مبادرت مي‌كرد.

ـ با خدمتگزارانش كنار يك سفره مي‌نشست و غذا مي‌خورد.

ـ هيچ فرقي ميان غلامان و اشراف و اقوام و بيگانگان نمي‌گذارد، مگر براساس تقوا.

ـ همواره متبسم و خوش رو بود.

ـ بهترين بخش غذاي خود را قبل از تناول، براي گرسنگان جدا مي‌ساخت.

ـ با فقرا مي‌نشست.

ـ در تشييع جنازه شركت مي‌جست.

ـ خدمتكاري را كه مشغول خوردن غذا بود، به خدمت فرا نمي‌خواند.

ـ با صداي بلند و با قهقهه هرگز نمي‌خنديد.

ـ رفع نياز مؤمنان و گره‌گشايي از ايشان را بر ديگر كارها مقدم مي‌داشت.

ـ روي حصير مي‌نشست.

ـ قرآن زياد تلاوت مي‌كرد.

ـ با گفتارش دل كسي را نرنجانيد.

ـ سخن هيچ‌كس را ناتمام نمي‌گذاشت و نمي‌شكست.

ـ هيچ نيازمندي را تا حد امكان رد نكرد.

ـ پاي خود را هنگام نشستن در حضور ديگران دراز نمي‌كرد.

ـ در حضور ديگران همواره از ديوار فاصله داشت و هيچ‌گاه تكيه نزد.

ـ همواره ياد خدا بر زبان جاري داشت.

ـ از اسراف و تبذير سخت پرهيز داشت.

ـ به مسافري كه پول خود را تمام و يا گم كرده بود، بدون چشمداشت، هزينه سفر مي‌داد.

ـ در دادن افطاري به روزه‌داران كوشا بود.

ـ به عيادت بيماران مي‌رفت.

ـ در معابر عمومي، آب دهان خود را نمي‌انداخت.

ـ از ميهمان شخصاً پذيرايي مي‌كرد.

ـ هنگامي كه بر جمعي كنار سفره وارد مي شد، اجازه نمي‌داد تا براي احترام وي از جاي برخيزند.

ـ به سخن ديگران كه وي را مورد خطاب قرار داده، از او پرسشي داشتند، با دقت كامل گوش مي‌داد.

ـ خويش را به بوي خوش معطر مي‌كرد، بخصوص براي نماز.

ـ به نظافت جسم و لباس بويژه موي سر توجه داشت.

ـ قبل از غذا دست ها را مي‌شست و با چيزي خشك نمي‌كرد، بعد از غذا نيز آن ها را مي‌شست و با حوله‌اي خشك مي‌كرد.

ـ اگر غذايي از حد نياز زياد مي‌آمد، آن را هرگز دور نمي‌ريخت.

ـ در حضور ديگران به تنهايي چيزي نمي‌خورد.

ـ بسيار بردبار و شكيبا بود.

ـ كارگري را كه به مبلغ معين اجير مي‌كرد، در پايان افزون بر مزدش به او عطا مي‌كرد.

ـ با همگان با رأفت و خوشرويي روبرو مي‌شد.

ـ بسيار فروتن بود.

ـ به فقرا و بيچارگان بسيار مي‌بخشيد و آن را براي خود پس‌انداز مي‌دانست.

اين همه كه ياد شد، بي‌گمان خوشه‌اي از خرمن شخصيت اخلاقي آن امام بزرگ است و نه تمام آن.