جوانی دوره شور وهیجان است، برای رسیدن به خواسته ها وآرمان ها بی تابی می کند، حوصله کندی و سکون ندارد، زندگی را در قالبی نو می خواهد، تا تازگی و طراوت را در آن تجربه کند. دوست دارد یکباره به همه چیز برسد، ثروت و شهرت را با هم وهمین حالا به دست آورد. او می‌خواهد پیشرو و برنده زندگی باشد، رفتار براساس هنجارهای جامعه، چندان برایش خوشایند نیست، از قالب‌ها و عادت‌های گذشته گریزان است.

این حالت می‌تواند نتایج مثبت داشته باشد، خلاقیت‌ها و نوآوری‌هایی پدید آورد و می‌تواند ویرانگر و نابودکننده باشد و البته در این میان شرایط فرهنگی و تربیتی جامعه مسیر را مشخص می‌کند. متاسفانه شرایط جامعه به‌ گونه‌ای رقم می‌خورد، که جوان توجیه نمی‌شود چشم هم چشمی، جوزدگی، عدم اطمینان به آینده، سو و جهت منفی به احساس و رفتار بسیاری از جوانان داده، درنتیجه این شور و انرژی در راه فرصت‌طلبی، خود خواهی و ریا کاری هزینه می شود تا آنجا که به برخی از کارها و رفتارهای ناروای خود، نام ریسک و جسارت می گذارد، هر چند که نتیجه کار، صدمه زدن، به دیگران باشد.

رواج فرهنگ لذت جوئی، که خواستگاه اصلی آن، غرب است اکنون به‌شدت ارکان خانواده ها را تهدید می کند و جوان قربانی اصلی این ماجراست. تلگرام، اینستاگرام و سایت گردی‌های بی‌هدف، ساعت‌ها وقت جوانان را می‌گیرد بی آنکه چیزی بر مهارت‌های آنها افزوده شود. سوگمندانه باید گفت انگار جوانان به حال خود رها شده و متولیان خانه و جامعه فقط به نظاره نشسته‌اند آیا با حرف می‌توان از شمار مشکلات کاست؟ آیا با انداختن تقصیر به گردن دیگران می توان شانه از زیر بار مسئولیت خالی کرد؟

در نگاه دینی، به فرمایش حضرت علی (ع) پست ها امانت است نه طعمه. اگر مدیران جامعه خود را برای مردم بخواهند و نه مردم را برای خویش، مشکلات کمتر و کمتر می‌شوند. اکنون بارزترین مصداق عدالت ایجاد کار است برای همه و روشن ترین مصداق نهی از منکر از بین بردن بیکاری و وجدان جامعه میزان موفقیت هارا به قضاوت خواهد نشست.

منبع: روزنامه آرمان